De kracht van de koppeling tussen mindset en herstel bij knieklachten: mijn ervaring bij Unbreakable

Herken je dat moment waarop je denkt: “Nu is het klaar, ik kan écht niet meer” — en dat er dan, tot je verbazing, toch nog iets extra’s in je lijf blijkt te zitten? Dat je je grenzen lijkt te bereiken, maar dat een bemoedigende stem, een medesporter of een andere energiebron je ineens weer vooruit helpt? Dat het ineens lijkt alsof je lichaam méér kan, gewoon omdat je besluit om door te gaan?

Ik kreeg de kans om deze grensverleggende ervaring te beleven tijdens een intensief event van Unbreakable Academy: de 12 Hour Evolution.

Van zes uur ’s avonds tot zes uur ’s ochtends. Twaalf uur fysieke én mentale uitdaging, zonder slaap, zonder comfort, met slechts één doel: ontdekken waar je écht toe in staat bent als lichaam en geest samenwerken.

Wat ik tijdens deze ervaring leerde, heeft me niet alleen persoonlijk verrijkt — het raakte aan iets diepers, iets wat ik ook dagelijks zie bij mensen met langdurige knieklachten. In dit blog deel ik vijf waardevolle lessen die voor iedereen relevant zijn, en laat ik zien hoe een bredere, holistische kijk op klachten essentieel is voor écht herstel.

Les 1: Grenzen stellen is geen zwakte, maar wijsheid

Deze deelname stond al een jaar op mijn planning. Drie keer eerder had ik me moeten afmelden, waarvan twee keer om medische redenen. Een jaar eerder kampte ik met forse rugklachten na een hernia, waardoor ik moeite had om mijn sokken aan te trekken, laat staan om langdurig fysiek uitgedaagd te worden.

In mijn werk als fysiotherapeut in de topsport help ik atleten om verstandig met hun lichaam om te gaan. Soms betekent dat een belangrijke wedstrijd missen. Moeilijk, ja. Maar noodzakelijk, om op lange termijn beter te presteren.

En nu stond ik daar zelf: deelnemer, maar ook professional die weet wat het risico is van overbelasting. Ik moest een besluit nemen dat tegen mijn gevoel indruiste, maar volledig klopte voor mijn herstel. Niet meedoen betekende geen opgeven, maar vooruitkijken. Een grens stellen, zodat ik er later wél vol voor kon gaan.

Grenzen stellen is geen teken van zwakte. Het is een investering in duurzame gezondheid.

Bij knieklachten zien we dit patroon vaak terug. Mensen willen te snel, gaan over hun pijngrens heen, of negeren signalen van hun lijf, vaak uit frustratie of angst om achter te raken. Maar als je écht wilt herstellen, moet je eerst durven kiezen voor wat je nu nodig hebt, niet wat je nú graag wilt.

Les 2: Sporten na ziekte? Niet zonder risico

Een paar dagen voor het event werd ik ziek. Lichte koorts, wat spierpijn. Op de dag van de 12H was de koorts verdwenen, maar ik voelde dat mijn lichaam nog niet volledig was hersteld.

In mijn werk weet ik hoe gevaarlijk het kan zijn om te sporten met restverschijnselen van een infectie. Koorts betekent dat je immuunsysteem hard werkt. En intensief bewegen vlak na een infectie verhoogt het risico op myocarditis — een ontsteking van de hartspier. In zeldzame gevallen kan dit leiden tot ernstige hartritmestoornissen of zelfs plotseling hartfalen tijdens inspanning.

Er is een reden voor de bekende stelregel: voor elke dag koorts, minimaal twee rustdagen.

Dus: 2 dagen koorts = minstens 4 dagen rust, zelfs als je denkt dat je je alweer ‘prima’ voelt.

Ook hier moest ik dus een grens trekken. Mijn hoofd wilde meedoen. Mijn lijf zei: nog even niet. Door naar dat signaal te luisteren, beschermde ik niet alleen mezelf, maar stelde ik mezelf ook in staat om het event later wél volledig te beleven. Zonder zorgen over complicaties.

Hetzelfde geldt voor iedereen met knieklachten: 

Herstel is geen rechte lijn. Luisteren naar je lichaam is geen luxe, maar noodzaak.

Les 3: Je lichaam kan meer dan je denkt – als je geest meewerkt

Tijdens de 12 Hour Evolution startten we met de disruptiefase — een explosieve en zware fysieke beproeving bedoeld om je uit je comfortzone te trekken. Vanaf het eerste moment moest alles wijken voor inzet, teamwerk en discipline.

De oefeningen waren pittig. Het tempo lag hoog. De instructeurs, allen ex-militairen, lieten ons ervaren dat opgeven geen optie was. “It pays to be a winner”, zeiden ze. En dus gaf ik alles.

Wat me opviel, was dit: het breekpunt zat niet in mijn spieren, maar in mijn hoofd.

Net zoals je bij knieklachten vaak denkt: “Ik kan dit niet”, terwijl je in werkelijkheid best wat beweging aankunt — zolang je het gedoseerd en goed begeleid doet.

Ik had vooraf gedacht dat ik mijn team amper kon bijbenen. Maar het tegenovergestelde gebeurde: ik werd een drager, een motivator. Door mijn mindset, door microdoelen te stellen, door me alleen te richten op de volgende opdracht, niet op het hele blok van 12 uur.

Sterke gedachten leiden tot sterke prestaties. Negatieve gedachten brengen je op een dood spoor.

In revalidatie geldt hetzelfde: als je denkt “ik blijf altijd last houden van die knie”, dan zal je gedrag daarop afgestemd raken. Je gaat vermijden, terugtrekken, minder bewegen — en zo bevestig je je eigen overtuiging.

Maar als je denkt: “Ik doe vandaag één oefening goed”, dan leg je een nieuwe fundering. En vaak volgt oefening twee vanzelf.

Les 4: Rust vind je in ademhaling en focus

De tweede fase van de nacht ging niet over fysieke kracht, maar over stress. We werden in situaties geplaatst waarin controle volledig ontbrak. Hoe blijf je kalm als je niet weet wat er komt?

Wat mij hielp? Mijn ademhaling. En mijn focus.

Ik keerde steeds terug naar mijn kern: wat voel ik? Wat kan ik nú doen? Waar ligt mijn aandacht?

En ik ademde. Rustig, diep, via mijn buik. Box-breathing, de methode die millitaren gebruiken om in stressvolle situaties kalmte te vinden. Adem in 4 tellen in, houd 4 tellen vast, adem 4 tellen uit, wacht 4 tellen.

Deze ademhaling activeert het parasympatisch zenuwstelsel — het deel van je lijf dat verantwoordelijk is voor rust, herstel en spijsvertering. Oftewel: je komt in de herstelmodus. Precies die stand die essentieel is voor mensen met chronische knieklachten.

Je kunt pas herstellen als je lijf veilig is. En je lijf voelt zich pas veilig als jij leert te kalmeren.

In onze Kniepijnvrij-programma’s gebruiken we deze principes dagelijks. Niet alleen omdat het goed voelt, maar omdat we weten: het zenuwstelsel bepaalt of je klacht blijft hangen of verdwijnt.

Les 5: Uithoudingsvermogen is een mentale sport

In de derde fase — de endurancefase — kregen we een nieuwe opdracht: een zware speedmars met onbekende bestemming. We droegen zware bepakking, onder andere jerrycans, een touw en een zware minutiekist. Alles moest in beweging blijven. Niets mocht vallen.

Ik dacht terug aan mijn hernia. Zou mijn rug dit aankunnen? Ik voelde spanning. Maar ik verving die gedachte met een krachtiger alternatief:

“Mijn rug is sterk. Mijn lijf kan dit.”

En dat bleek waar. Ondanks 30 kilo extra bepakking, hielp ik niet alleen mezelf, maar ook mijn teamgenoten. Wat ik leerde tijdens deze lange tocht, is dat het stellen van kleine, haalbare doelen cruciaal is. Ik dacht niet aan het einde. Alleen aan de volgende duin, de volgende bocht, de volgende stap. En dat werkte.

Deze microdoelen zijn zó belangrijk in het herstel van knieklachten. Als je kijkt naar het hele pad (“ik wil weer pijnvrij wandelen”), lijkt het soms eindeloos. Maar als je denkt: “Ik doe vandaag drie oefeningen goed”, dan ervaar je een overwinning. En met genoeg overwinningen, verandert je overtuiging. En uiteindelijk: je lijf.

Dankbaarheid maakt het verschil, het is geen luxe maar een ware krachtbron

Tegen de ochtend liepen we richting de zee. De lucht kleurde langzaam oranje. Vogels floten. De inspanning was loodzwaar, maar iets in mij voelde lichter. Dankbaar.

Dankbaar dat ik dit kon. Dat mijn lichaam weer functioneerde na zoveel tegenslag. Dat ik in vrijheid mag bewegen, trainen, herstellen. Als je kniepijn hebt, of beperkt wordt door een blessure, is het soms lastig om positief te blijven. Maar het besef dat je de mogelijkheid hebt om te werken aan herstel, is op zichzelf al een reden voor dankbaarheid.

Dankbaarheid opent de weg naar acceptatie. En acceptatie opent de weg naar actie.

Tot slot: een totaalkijk is de sleutel

Mijn ervaring bij de 12 Hour Evolution bevestigde wat ik dagelijks zie in de praktijk: écht herstel vraagt om meer dan alleen oefeningen of rust.

Je mindset, je ademhaling, je overtuigingen, je omgeving, je vermogen om hulp te vragen — ze spelen allemaal een rol. Knieklachten zijn zelden alleen een mechanisch probleem. Er zit gedrag onder. Emotie. Overbelasting. Frustratie. Angst. En soms ook hoop en doorzettingsvermogen.

Als we die lagen niet meenemen, missen we de essentie.Bij Kniepijnvrij combineren we fysiotherapie met coaching, training, ademhaling en aandacht voor je zenuwstelsel. Alleen dan pakken we het probleem bij de wortel aan. We hebben verschillende online programma's samengesteld waarin jij als geheel aan bod komt. We werken ook aan je ademhaling, ontspanning, mindset en beweeglijkheid van je rug. Ja, ook die is van invloed op hoe jouw knie functioneert.

Tot slot: onthoud dat het stellen van een grens, het vragen om hulp, of het nemen van rust geen opgeven is. Het is precies wat nodig is om écht verder te komen.

Je lichaam kan meer dan je denkt. Maar alleen als je geest daarin meegaat. Met kracht, vertrouwen en dankbaarheid.